Dwaalde in herinnering

ik dwaalde in herinnering
waar donker dreigend
en schaduw tastbaar was

weer hoorde ik de stap
en vage woorden alsof
er iemand naar beneden ging

het kraken van de trap
verraadde hoe ver hij
van mij verwijderd was

er viel een gat van ongewis
gevuld met beelden
waarvan ik het bestaan niet wist

zij raakten mij met
klamme vingers van de tocht
en kou die uit de vloer optrok

ik opende gordijnen
liet zon naar binnen schijnen
maar de angst bleef bij me