Met gebalde vuist

weer vlagt het doek
strak in de heersende wind
de echo's van duizenden kelen
zijn gelukkig verdwenen

stenen beelden
met gebalde vuist
vormen nog het decor
van wat teloor is gegaan

maar aan de grenzen
van het plein speelt venijn
alweer de dubbelrol van
lotgenoot en vriend te zijn

niet confronterend
toch gedwongen en met pijn
weer te leren de dankbare
broeder van je hoeder te zijn