Hun meewarig kijken

nog vaak
voel ik de pijn
die nu vergeten heet

schrik als ik
de naam of het gezicht
niet passend weet

de juiste woorden
niet kan vinden in de
zinnen die ik zeggen wil

ze doen alsof zij
mij begrijpen maar ik
zie wel hun meewarig kijken

de onrust is
gebleven en weeft
onzekerheden in mijn leven

in de kamer waar ik woon
komt de nacht als droom
waar is de rest gebleven