De lach van je ziel

jouw steen
kende het fenomeen
van ontwijken

heb talloze keren
geprobeerd het
dwarse stukje te splijten

wilde diep
in je kijken naar
de lach van je ziel

jouw vormen spreken
in licht provoceren
dagen uit om te leren

accepteren of
voortdurend schuren
met wanhoop en pijn

pas toen het vroege zonlicht
je raakte zag ik dat in het dwarse
je ziel verrassend ontwaakte

Dit gedicht is het vervolg van
Mat gepolijst....06/10/2015..wil melker