Een ramkoers

ik tik de
seconden weg
verbijt minuten in
het wachten op jou

mijn ademloze vrouw
om je weer te zien
maar ik reef de zeilen
om een ramkoers te mijden

ongrijpbaar
ga je voorop
met mij in het zog
en nog geef ik niet op

kom heel even langszij
kan je blik niet vangen
weet dat jij niet blijft hangen
op een ligplaats met mij

jij wist het al
kijkt over je schouder
lacht zacht in vaarwel
jij ankert niet snel