Het hoge ijlen

ooit heb ik
zuiver gespeeld
maar het klankbeeld
lijkt veranderd

in het zoeken naar
welluidende grenzen
ging ik teveel af op
groepen uit het orkest

zij deden eerst
hun best om dissonanten
te verbloemen maar de
koren zongen alles recht

poetsten de tonen
in meerderheid op
het hoge ijlen ging verloren
in geroezemoes onder de toren

ik voelde dat de strijkstok
steeds zwaarder werd
in het verloren gaan
van waarden en normen

pas later besefte ik
dat mensen alleen nog maar
het gangbaar makkelijke
als hun waarheid willen horen