Avondliedje

De avond drukt een zwarte doek op mijn gezicht
en smoort met koele hand mijn kreten,
trekt onvermurwbaar de wereld voor mij dicht
waar ik, door weinigen gekend, al ben vergeten.

Na mij beroofd te hebben van de kleuren
geeft hij mij over aan de nacht.
Misschien zal er niets ergs gebeuren,
wordt het duister door de morgen ontkracht.