Rust van reflectie

jij ving
druppels
met je hand
liet ze stromen
in een plas
langs de rand
van de weg

in groeiende
kringen dreef
je gezicht
op het water
dat wonderlijk
golfde in cirkels
steeds later

je lachte
ondeugend
spatte bewust de
rust van reflectie stuk
in de chaos van
regen kwamen we
jou niet meer tegen