Hun vreemdheid

nee ik ben niet bang
aan jouw hand wil ik
verhalenlang blijven luisteren

jij licht altijd
de hemel op met je
schitterende blauwe ogen

nog adem je geen woord
maar in de verte is het
eerste wolkje opgedoken

jij schetst een landschap
waarin ik mij kan vinden
met tal van bekende dingen

zacht kabbelt je verhaal
naar nieuwe oorden met
tal van andere woorden

bomen ritselen nieuwe ruis
kleur en geur belanden in
totaal verschillende handen

hun vreemdheid
schrikt mij af maar
geruststellend blijft je lach

tot aan de open plek
waar de intens blauwe lucht
zich weer als hemel presenteert