Op papier

zij had zich
morgens al gekleed
in de contrasten
waarmee zij
haar werk deed

haar en ogen
sprongen uit het
wit van verzorging
de lach innemend
met een gaaf gebit

het is druk
cliënten kijken
vaak benauwd
want op papier zijn
zij het slachtoffer hier

signalerend vraag
ik naar de zuster
van de prik wel een
knik maar niemand
herinnert zich haar gezicht

heb toen het
compliment gegeven
dat zij anderen helpt
met overleven maar ook
zichzelf niet mag vergeten