Tintjes rood

nog licht
de zon op
in de laatste
vlok sneeuw
waar kristallen

als druppels
gaan stromen
en in weerkaatsing
hun licht in water
laten dromen

de eerste warmte
raakt onze huid
die zoveel licht
opneemt dat het
vergeten wordt

waar lente alles
laat ontkiemen
worden mensen
opnieuw geboren
uit het winters wit

dat mee kleurt
met de seizoenen
naar het donker
herfstachtig rijp en
bruin van het vele tuin

het eerst verbranden is
ophanden in tintjes rood
die op het bloot hun
zonnevlekjes etaleren
toegedekt met stevig smeren