Paulien

ik weet het nog als de dag van gister.

het was zestien januari tweeduizendtien.
ik vierde me verjaardag..
kreeg te horen dat er een vrouw naar beneden was gesprongen van een flat zes hoog.
wist dat ze twee kinderen had.
op achtentwingtig januari tweeduizendtien..
kreeg ik te horen dat jij het was.
ik dacht die dag ervoor nog.
binnekort is even langs kijken hoe het bij ze gaat.
even gedag zeggen.
want was al een tijd niet meer langs geweest.
maar dat ging niet meer.
je was er niet meer.
het was je teveel geworden.
wilde langs gaan om je kinderen sterkte te wensen en je man.
maar las in de krant dat ze geen bezoek wilde.
ik wist niet wat ik moest doen.
was overstuur tranen over me wangen.
stond te shaken..
het was een shock voor me.
je was toen die tijd me 2de moeder.
kon altijd bij jullie terecht.
kon overal met je over praten.
nooit was de deur voor mij gesloten.
maar me tweedede moeder is er niet meer.
ze is weg.
een lege plek in me hart.
spijt dat ik niet meer langs ben gekomen.
elke keer stel ik me weer de vraag:
had je het niet op een andere manier kunnen oplossen in plaats vn zo.
ik misje paulien..
ooit komen we elkaar weer tegen,
en dan wil ik je nooit meer verlaten..!!
jij zal voor altijd een plek in me hart hebben.
ik zal je nooit vergeten..!!
voor altijd in me gedachten en nooit uit me hart..!!

r.i.p paulien zestien januari tweeduizendtien..!!