Thuiskomen, niet aangekeken worden,
altijd de dupe zijn.
Je voelt je in je eigen huis niet meer fijn.
Je wordt klein gemaakt,
diep in je hart geraakt.
Soms geslagen,
want dan heb ik me "misdragen"
Iedereen word voorgetrokken,
maar mij zien ze niet staan,
ookal liep ik naar de maan,
ze laten geen traan,
geen traan om mij.
Misschien een traan van geluk.
Maar het is jullie gelukt,
door jullie ben ik stuk.
Waarom doen jullie me dit aan.
Zo wil ik er niet meer voor staan.
Ik kom soms bijna tot de dood.
Vaak wil ik dat iemand me gewoon maar neerschoot.
Alsjeblieft, waarom zoveel pijn?
Kon ik maar EVEN gelukkig zijn..