Nu ben ik er echt klaar mee,
ik beloof het mezelf keer op keer.
Ik zeg tegen mezelf;
deze keer is het anders,
ik voel voor hem niets meer.
Maar dan kijk ik in je ogen,
ik had het niet moeten doen,
want alles wat je tegen me zei
was toch gelogen.
Ik probeer niet meer naar je te kijken,
draai m'n hoofd weg,
probeer je ogen te ontwijken.
Ik weet dat 't allemaal geen zin heeft,
dat ik voor jou niets beteken,
dat jij mij alleen maar pijn geeft.
Ik weet het zeker,
dit keer laat ik je gaan.
dit keer zal ik je niet meer aankijken,
dit keer zal ik me erdoorheen slaan.
Maar dan loop je op me af,
je slaat je armen om me heen,
ik vergeet gelijk wat ik mezelf had beloofd.
en alles gaat weer als voorheen.
Maar ik kan het niet meer aan,
steeds weer die pijn.
Ik weet het, ik moet je laten gaan,
maar ik kan me niet meer voorstellen
hoe het zonder jou zal zijn.
Elke zaterdagavond kom ik je weer tegen,
kijk je me lachend aan,
zoenend in de regen.
De weken erna, verwacht ik echt
dat het deze keer anders zou zijn,
dat je dit keer echt om me geeft,
maar het was natuurlijk allemaal schijn..
Nu zit ik hier weer,
gebroken hartje
en niets maakt me nog uit,
want jij, ja jij,
doet me elke keer weer zeer.