Ik haat de tijd,
als ik klokken hoor tikken.
Ik haat de dagen,
die voorbij gaan zonder jou.
Ik haat de mensen,
ach laat hen ook maar stikken.
Ik haat de lucht,
die minder blauw ziet.
Ik haat de onmacht,
het doet zoveel pijn.
Ik haat het missen,
je voelt het elke dag.
Ik haat de vakanties,
die niet meer hetzelfde zijn.
Ik haat de vreugde,
omdat ik niet meer lach.
Ik haat de vragen,
die spoken door mijn hoofd.
Ik haat het denken,
want die verwart mijn geest.
Ik haat de toekomst,
zo anders dan beloofd.
Ik haat de haat,
uiteindelijk het meest!