Soms weet je niet meer waaraan je moet beginnen.
Omdat je al meer kapot gaat van binnen.
Harde woorden en een missende lach.
Wachten totdat je weer naar buiten mag.
Jongens die je hart doen breken.
Aan verwachtingen die onmogelijk leken.
Mensen die je denken te snappen.
Maar later bezig zijn met flauwe grappen.
Negatieve gevoelens overal vandaan.
Op school niet overgaan.
Andere dingen wat het nog moeilijker maakt.
En nog steeds flink worden geraakt.
Daardoor voel ik me minder in het leven.
Maar ook echt niet dat ik ga opgeven!