Ik vraag me af hoe het zo heeft kunnen gaan.
Het doet me pijn dat ik de enige ben met een traan.
Ik gaf om je, je was alles voor mij.
Je gaf me leven kleur en maakte me blij.
Maar nu is voorbij.
Het is nu een ik en jij.
Jij was altijd de eerste die ik alles vertelde.
Jij was degene die mijn pijn herstelde.
Maar nu zijn er weer opnieuw de scheuren in mijn hart.
Nu is alles wat ik zie weer in wit en zwart.
Alweer lig ik hier te huilen in mijn bed.
De tijd lijkt weer eens stopgezet.
Ik weet niet meer wat ik nog moet doen.
Om alles te krijgen zoals toen.
Ik wil opgeven, maar kan het niet.
Ik doe mijn moeder en vader verdriet.
Ik vraag me af, zou je dan ook geen traan laten?
Zou het je boeien als ik alles zou achterlaten.
Je hebt me erg in de war gemaakt.
Maar je vindt mij de gene die dit veroorzaakt.
Vergeet nooit dat ik van je hou.
en jij de gene was, en bent, bent die ik vertrouw.
Ook al is het nu waarschijnlijk voorbij.
In mijn hart staat jouw naam,
want je betekent wel iets voor mij.