het guurt
de bomen in
het vlakke land
zijn mijlenver weg
ze lijken
te verdrinken
in de regens aan
een grijze horizon
ik dwaal
steeds verder
de leegte in die mij
bang en angstig maakt
panisch hol ik
langs het pad
dat buigt en oplost
na een flauwe bocht
tot ik struikel
val in grint en gras
voel het met mijn handen
zand tussen de tanden
het smaakt naar aarde
en ik ben weer terug
rol me op mijn rug om
dankbaar de hemel te zien