Geopende dagen, die 's morgens zomaar voorbij komen.
Ze kijkt naar mij. Ik open de tuindeur, de zon schijnt.
Rustig kon ik mezelf verwoorden en gedachten helder.
Als ik er even bij stil sta wat mij deze dagen voor mij betekenen.
Ik weet het niet meer.
Wat mij opvalt is dat vooral op de plek waar ik nu ben,
dat de zon toch niet zó schijnt. Het lijkt maar zo, zeggen ze.
Hetgeen mij toch niet zo bezig houdt, maar de gedrevenheid van rust.
Het dringt weer op nu ik hier zit. Lijkt het toch nog mee te vallen.
Maar stel je voor. Want schijnt het echt zo? Schijnt het zo te zijn?
Als mens zijn aard niet meer als houvast ziet,
als de dromen van ver in het nabij geen kans ziet of, als men de hoop verliest?
Iets wat wij niet begrijpen, de angst van de geest.
Gedreven in gedachten, van een duister ver bestaan. Geef het wat rust.
Laat de mensen met rust. Hoor de grijs, vertellen gaat zo lastig.
Vertel het in de taal van muziek, de vrede.
Geweld en conflicten verdelen geen strijd over wraak, de chaos. Het leeft.
Zie de vlinders dansen, op vrije grond. Grenzeloos, verdwaald.
Als de rook van granaten, opzoek naar adem, opzoek naar een nieuw houvast.
Het zelfde plaatje dat opnieuw wordt afgespeeld.
Een schuldig gevoel komt naar boven, omdat ik de angst begrijp.
Nu zit ik hier, niet wetend. Hij zij altijd tegen mij, blijf ademen zoals iedereen. 'Iedereen ademt'. Niet iedereen. Verroer jezelf niet, pas op, zei hij.
De bommen vallen uit de lucht en het enige wat hij doet.
Hij kijkt. Hij kijkt niet naar de verwoesting.
Hij kijkt naar zijn enige hoop, zijn dochter. Zijn laatste gedachten.
Hij vertelde eerder dat nog één keer het einde zou zijn.
Het licht werd gedimd en gesloten geest.
Ik denk vaak dat hij het niet zo bedoelde.
Het enige wat hem overkwam, geen toekomst. Een kind groeit op zonder vader.
En elke ochtend als zij mij wakker maakt, zie ik die geopende dagen,
die 's morgens zomaar voorbij komen.