schimmig knoest
zijn stam en
detoneert de tijd
standvastigheid
beklijft eonenlang
zijn strakke lijf
met voeten in het
zuurstofloze water
werd hij geen prater
hij overleeft waar
dood in gassen borrelt
uit vergane grond
zal zegenvieren
als bliksem eindelijk
het schizofrene aardt
de gespletenheid die
hij als god ten dode
opgeschreven nu ervaart