de spiegel heeft mij
lang meewarig aangekeken
gaf meer dan regelmatig
steken onder water
ik lachte wat gelaten
nog zonder oordeel
wat niet is kan komen
ik had zo mijn eigen dromen
uit het vat vol tegenstrijdigheid
van een doorlopen puberteit
het leek een goed te
lopen pad alleen de tijd
verging terwijl anderen oogstten
las ik uitgebreid de filosofen
over een risicoloos begin
zij doken er middenin
ik had wat drempelvrees
dus alle woeste plannen
bleven in mijn geest
eenzaamheid maakte me leeg
pas later heb ik geweten
dat ik te lang als vreemde
in die spiegel heb gekeken
de drempel zelf creëerde die
de realiteit me snel afleerde