je wuifde
ik lachte terug
herinner me wolken
drijvend op hun rug
een trage zon
waarvan de stralen
stil leken te staan in het
verloren gaan van tijd
in wachten bevroren
keken we naar elkaar
het moment van breken
kwam snel daarna
jouw transparantie
knapte toen ik met een
woordloos afscheid
jou diep op je ziel trapte
onoverbrugbaar zijn
meters in oneindigheid
ik ben je kwijt de scherven
liggen in het gras verspreid