hij lacht
naar de wereld
trekt zijn eigen plan
het jeugdig
onbevangen is niet lang
aan hem blijven hangen
hij kent blikken
gebaren en gezichten
als een open boek
gevatheid en sturen
zijn voor hem een
voortborduren op zijn idee
iedereen gaat
gemakkelijk en in
vol vertrouwen mee
toch komt de
dubbele bodem
steeds meer in zicht
voelen ze dat zij
in gemakzucht voor
manipulaties zijn gezwicht
onschuldig lijkt
zijn lach maar de kleine
dondersteen is amper acht