bijna fluisterend
hoorde ik zacht
stilte spreken
een vreemde stem
die ik toch ergens
uit verleden kende
hij intoneerde
met bekende klank
dat schiep een band
ik voelde hoe
hij mijn herinneringen
vluchtig passeerde
probeerde de echte
waarheden zonder
franjes te etaleren
ik wist het
zwarte gat dat ik
altijd verborgen had
omdat ik de diepte
niet kon bereiken
zonder zelf te bezwijken
zijn woorden werden
spoken die ik gelukkig
dit keer niet heb gesproken