ik zag de
lucht breken
toen ik als notoir
dwarskijker focuste
op de zwart grijze
onderkanten van
de dreigende wolken
de cumulus
stortte zijn hart
uit in mijn view
die de hardheid
van de wereld al
vaak aanschouwd
had in confrontatie
de wind was
niet mijn vriend
in zijn ongedurige
nieuwsgierigheid
waar ik ook schuilde hij
volgde met hem stof van
te licht bevonden wegen
die met
verstikkend vocht
juist de stralend
warme zon blokkeerden
die mensen vereerden
in de slachtofferrol
van dit samenspel
hij die altijd goed
naast best ook alles
beter wil weten ja hij
die van voorspellen
nog nooit ook maar
een half onsje
kaas had gegeten