ik sprokkelde in
een narrige wind
streepjes licht
tussen herfstig
natte takken
met zwammen
en paddenstoelen
als kameraad
met goede neus
wat wij zochten
was eetbaar en
vochtig met een
schimmelkleur
in de rood met
witte stippengeur
van uiterst gevaarlijk
toch leefde ik nog
samen met bacteriën
die met het bleke
wit als schutkleur
hun bestaan vonden
in een licht loos milieu
waar mijn streepjes
licht de portalen
aangaven waar dood
en verderf energie
produceerden uit
lichtgevende symbiose
van ongehoord en
nooit geweten die
daar hun supers voor
voeding vonden die
wij uit onze overvloed
aan naam en daklozen
hebben gegeven om
echt leven op te sporen