Weet je nog, die tijd...
Van de zijwieltjes op je roze fiets,
je prinsessenvlag en kraaltjes om je spaken.
Dat je grootste held papa was.
Dat je prinses wou worden later en de perfecte man Ken was.
Je grootste zorg was of babyborn wel lekker lag in de buggy.
Het pijnlijkste een schaafwond op je knie was.
De ruzie over wie de mooiste barbie had, het mooiste barbiehuis en auto.
Dat jongens nog zover weg waren.
Toen werd het handjes vasthouden en zoenen.
Ken werd een real man, de schaafwond werd een gebroken hart!
Waren we nog maar een dagje zo klein, konden we maar even terug.
Nog even genieten, weg met alle zorgen en alle pijn.
Al het gezeur, weg met de mooie jongens, weg met de moeilijke keuzes.
Klaar met het eeuwige gezeur van de liefde.
Waarom kunnen we niet gewoon leven als barbie?
In het perfecte huis en met de perfecte man?