Jouw gevecht, mijn blauwe plekken.

Een klap,
Jouw hand op mijn wang.
Boze ogen staren me aan.
Ik begin te huilen, ben bang.
Ik kan wel vragen of je wilt stoppen, me wilt laten gaan.
Maar ik weet dat je gaat lachen, nog harder gaat slaan.
De reden voor al dit is glashelder heb je gezegd.
Dit is de uiting van je boosheid, je innerlijk gevecht.
Waarom ik, is dan de vraag.
Maar het enige waar ik nu aan denk is,
Is de volgende klap mis, of ook raak?