Verlegen

ik zo rustig, 
zit op een stoel daar. 
van binnen barst mijn hoofd bijna, 
springt het half uit elkaar. 
 
als het dan moet komen, 
ben ik misselijk jawel. 
wil ik liever verdwijnen, 
voel ik me niet lekker in me vel. 
 
waarom bestaat het woord "verlegen"? 
waarom kan dat niet weg? 
daar door is alles anders, 
daar door is het dat ik mijn grenzen dichtbij leg. 
 
als ik ervan droom lijkt het me geweldig, 
en ik denk, 
het komt altijd goed. 
maar als de tijd dichtbij komt,  
weet ik even niet meer hoe het moet. 
 
ik ken niemand, 
gaat er dan door me heen. 
ik voel me dan misselijk, 
en helemaal alleen. 
 
maar het komt goed, 
het is altijd even wennen. 
en daarom denk ik snel: 
ik laat me gewoon niet kennen! 
 
ik zal geven wat ik geven kan, 
en kom vanzelf leuke mensen tegen. 
het wordt een mooie tijd, 
en ik gedraag me niet verlegen.