Hoe veel langer nog?!

Ik weet hoe het is om er alleen voor te staan.
Is dit dan meteen mij beslissing om jullie te laten,
en om alleen verder te gaan?!

Dag in en dag uit, heb ik verdriet
door de pijn die je mij hebt gegeven.
Grote woorden en kleine daden,
van alles wat je tegen mij zij en beloofde,
daarvan is niks meer overgebleven.

Je weet ik ben een gevoelspersoon.
Ik begrijp niet dat je ''het geluk'' en
deze beslissing overlaat aan jou,
getraumatiseerde zoon.

Begrijp mij nu niet verkeerd,
want ik hou van jullie beide.
Ik ken jou nu tien jaar,
maar hoeveel langer moet ik mezelf wegcijferen
en alles proberen te vermijden?!

Ik weet, tussen ons er is een groot leeftijdsverschil.
Maar ik besef, dat dit het laatste is wat ik had verwacht of wil.
Dit alles weegt zoveel zwaarder, dan alleen een bittere pil.

Ik weet hoe het is om er alleen voor te staan.
Is dit dan meteen mij beslissing om jullie te laten,
en om alleen verder te gaan?!