De hemel kierde

jij wist
als ik je koesterde
jouw bladeren
heel kunstig te vouwen
in warmte en vertrouwen

je steelde hoog
zonder afstand te nemen
met lichte trots
droeg jij je knop
net even anders getopt

bloeien was een dialoog
waarvoor jij even boog
om in het openen
de kleuren te bekennen
van jouw oogstrelend rood

de hemel kierde
in de schoonheid
van het ogenblik
jouw bloem schitterde
in het eeuwig goddelijk ik