Vol onbegrip

ik ken je lach
hooghartig
uit een adembenemend
zwart gat
waar warmte en liefde
verdwenen is

gesloten lichaamsfront
de strakke mond
afwijzend in geluid
het schrille
geen tegenspraak willen
punt uit

heb je gesmeekt
om clementie
je keek niet eens
vol onbegrip
soleer jij je macht
terwijl ik stik