Over mijn autisme

Mama, wanneer ik door alles om me heen overweldigd wordt,
Ik niets meer voel van jouw steun en comfort,
En ik in mezelf keer uit zelfbehoud.
Wanneer de prikkels me zo hard raken,
Dat jouw goede bedoelingen geen verschil meer maken,
En ik op dat moment zelfs van jou afstand houd.
Mama, wil je dan niet vragen of ik kan zeggen,
Wat me dwars zit, uit kan leggen,
Wat het is dat me bezig houdt.
Laat me niet zoeken naar die zin die mijn gevoel vertaalt,
Die alles vertelt waar jij me om vraagt,
Want lieve mama, die zin die komt echt niet.
Terwijl allerlei prikkels mijn denken verstoren,
probeer ik het voor jou dan kleiner, in woorden,
Maar op dit soort momenten lukt dat me zelfs niet.
Je vraag maakt me onzeker en bang,
Omdat ik er niet aan tegemoet komen kan,
En maakt dat ik van je weg wil gaan.
Terwijl ik liever bij jou wil blijven
Mama, stel daarom alsjeblieft geen vragen, stel geen eisen,
Blijf gewoon onvoorwaardelijk naast me staan.