Tot jij brak

ik las
de gedachten
in haar ogen

sluimerende
klachten in een
mild gedogen

de kleine trek
die dieper werd
in haar gezicht

een schaduw
vaak weggewuifd
door zon en licht

maar zorgen
drukten met
steeds meer gewicht

tot jij brak
je spullen pakte
en mij de sleutel gaf

woorden konden
de stilte niet meer helen
wat wij al die jaren deelden