In vervreemding

als de schemer
zich verdiept
heeft dat altijd
iets mystieks

hoor ik stilte
voel hoe licht en
donker zich bewegen
in hun strijd om leven

proef droefheid
van melancholie
omdat ik weer
het spijtig einde zie

van wat een mooie
dag ons bracht
aan zonnepracht
in prille lentetooi

nu verduisterd door
het holle van de nacht
in vervreemding kijk ik op
weet dat de avond warm lacht