Honderdduizend klaren wacht

in een zure diepte bijt mijn angst zich vast,
te gedachten, de realiteit
verregend afgedwaald
tot mens en kracht
beschouwt de nacht
in honderdduizend klaren wacht.
tot groot mijn stand in diep teleur
verspoeld de recht te gaan
in wazen naar mijn hemel naam
de weg van droog en niet in kleur
oh, had toch verstreden en gevraagd
bereid tot zich niet over mij
in waarde bezield naar de gaan
de mens in terug was al lang verleden tijd.