In blauw de hemel lacht

in woordloos formuleren
proberen gebaren
expressies te leren om
te zeggen wat ik denk

het zijn kleine wenken
van oog en handen
die met bloemen jou
mijn liefde schenken

vingers die
mij dialogisch
zacht strelen in het
helen van jouw blik

die mij herfst bracht
niet om te oogsten
maar het troosteloze
van een kille regendag

die enkel kale takken zag
ontdaan van zomers loof
toch sturend naar omhoog
omdat in blauw de hemel lacht