Een triest anachronisme

ik heb
mijn gedachten
gebouwd op de
fundamenten van de
maatschappij waarin
wij ons bewegen
en waar wij leven

wilde een
betrouwbare woning
maar dat kon ik meteen
al vergeten omdat
wij niet pasten in het
model maar met extra
belonen lukte het wel

sociale woningbouw
op de linkse hoek
vol denimblauw met
grote gaten in de broek
wat stoffig haar in een
scherp getekend gezicht
dat eigenwijs nog alles wist

zij woonden allemaal
te groot de jeugd was al
verdwenen en schopten
andere tegen schenen die
niet geloofden in de
eeuwige kracht en macht
van het ochtendrood

de tijd heeft alles
gekeerd er zijn geen
werkers meer weg zijn
vakbonden als een triest
anachronisme uit de
periode dat arbeiders
alleen nachts hun petje misten