Wintert vorst

nog donkert
herfst in de
humus van nat blad

wintert vorst
sporadisch onder
dit afdekkend pak

het rustige is schijn
onstuimig bruist en
heelt de evolutiepijn

daar ontkiemt
wat ooit is geweest
maakt lente al tot feest

voor hen die in de
aarde onrust voelen waar
voorjaar is gaan woelen