De liefde van de aarde niet

Vergeet me niet in de lente
Waar de dag het schijnt bedriegt
Vergat de rust zijn licht vermogen
En verontlust de laatste die gij schiet

Want door de hemel heen gebroken
En stralen licht haar hart vergiet
Besloot zij onzeker maar toch verkozen
De liefde van de aarde niet

En in gesproken door de velen
Al ver gegroeid tot in het reizenveld
Ben ik versprankeld en ontkomen
Zonder de rust hebben mee geteld

Vergeef me dat de lucht jou nu draagt
Naar het oneindige waar jij voor kiest
Naar de plek die jij niet meer tilde
Maar jou gewoon vooruit blies