Twee werelden

ik weet dat
als zij lacht
iemand aan de
rand van haar
bewustzijn
op haar wacht

een vage zwaai
waar donker
even lichter kleurt
lucht bewegelijk
naar het pril
van lente geurt

ambivalentie
maakt haar
blik onzekerder
in de keuze van
de stap vooruit
of een zwaai terug

ze is blijven staan
op het randje
van twee werelden
met lichte spijt in
haar hart toch de
lach achterna gegaan