Bekende tonen

nog hoor ik
klokken luiden
terwijl hun gebeier
steeds vrijer wordt
tot ook stilte eindelijk
de klanken smoort

er is geen stop
maar harmonie
verliest verbondenheid
in de melodie die
als los zand zijn
decibellen ziet stranden

alleen de wind
vangt wat vlagen
herinnering die
in verdwaalde
cohesie nog naar
bekende tonen klinkt

weer hoor ik
geschuifel van
schoenen op het pad
een bedeesd gefluister
alsof de dode ook nog
oren naar roddels had

want een erfenis
bezwaart de laatste
gang voorzichtigheid is
geboden teer porselein
leeft in verkeerde
handen echt niet lang