Toen jij verdwaalde

ik zag hoe
open ramen
naar jou lachten
toen jij verdwaalde
in het plezier van
de heel vaak
uitgestorven straat

zij knipoogden
tegen de zon
die jou een warm
welkom bereidde
met het zelf
gekozen alleen in
straten van steen

zelfs de
voordeuren
tochtten in
allerlei luchten de
specifieke geuren
van het levend huis
zonder bewoners thuis

muren spraken vanuit
structureel gelid het
gewone natuursteens
soms in het wit van
net even anders
in de belangrijke frames
bij parkeren en markeren

geen uitgebreide
wereldverhalen
van passanten
maar wel hun
tijdloos bestaan
met voeten getekend
in eeuwenlang gaan