In strak staccato

het was of ik
het zwart bruine
rotsblok hoorde
spreken in het
aanwakkeren van
een ijskoude wind

er werd ons
geen uitzicht op
warmte gegeven
in het donker
ogende gat dat
als opening sprak

in strak
staccato geselde
wind het gesteente
waar de vegetatie
het liet afweten zonder
enige vorm van houvast

nog sluipen
restanten over de
bodem naar buiten
in de hoop dat licht
ook hun leven weer
enige glans zal geven