Ijst het diepste blauw

ik zag je
voorover buigen
met lange vingers
en gestrekte armen
naar de horizon
wuiven voor meer
licht en helderheid

de ochtend kleurde
al zijn zacht pastel in
voorzichtig schijnen
waarbij de nacht
zijn donker volume
liet verdwijnen in
een uiterst ludiek spel

waar je lach
de lange nacht
verwarmde met haar
verbonden zijn van
liefde en pijn roodt
zij nu voorzichtig de
al verdwaalde wolken

in je ogen ijst
het diepste blauw dat
uit de universele kou
ons strakker maakt
dwingt om op te staan
en met de nieuwe dag
beloftevol op stap te gaan