Zonder gene

we hebben
gerust in samen
ontspannen
ons ademen in
muziek gevangen
hoogte en ritme
zoals wij altijd
al wilden zijn
met liefde als
eeuwig refrein

in het tonig
vlechten van
emoties die nog
moeten hechten
met een heerlijke
lach omdat ook
de ander zich
zonder gene
eindelijk weer
totaal bloot gaf