Oaus en Pasen

in geschreeuw
gegrom van onmacht
en pure agressie
kwamen de scherpste
kanten van het lang kort
gehouden volk in
erupties naar boven

naar de afleider die
als mikpunt en oorzaak
door de stad werd
gevoerd met een
doornen kroon
en het kruis waar aan
hij later opgehangen is

nog lijken wij humaner
maar in essentie is er
niets veranderd in de
afgelopen eeuwen in de
relatie winnaar en verliezer
slachtoffer en machthebber
die beiden vrede aanbieden

de dood lost niets op
in de machtsverhouding
alleen de poppetjes
veranderen de agressie
die is gebleven al die jaren
de kloof zo diep en
vrijwel onoverbrugbaar