Sorry...

Met een stukje glas in mijn hand,  
Zat ik op de grond.  
Denkend over het leven,  
waarom ik ook alweer bestond  
 
Ik kon geen reden vinden,  
Waarom ik niet zou gaan.  
Ik had geen vrienden om me heen,  
Niemand liet om mij een traan.  
 
Voorzicht snee ik me met het glas,  
En maakte nog een litteken in mijn huid.  
Weer een stekende pijn erbij,  
Maar een stukje verdriet eruit.  
 
Ik bleef net zolang snijden,  
Totdat mijn verdriet weg was.  
En nu hebben jullie me hier gevonden,  
Met in mijn hand dat stukje glas.  
 
Begrijp me niet verkeerd,  
Het is beter zo voor iedereen.  
Er was niemand die om me gaf,  
Ik had toch geen vrienden om me heen