Weer naar de dokter,
Met steeds meer pijn,
Maar ik stel me aan,
Het kan geen pijn zijn,
Ik moet me vermannen,
Want het zit in m'n hoofd,
Ze vinden in m'n rug niets,
Ik kijk dus weer toe, verdoofd,
Maar wat moet ik?
Het maakt me kapot,
Zoveel pijn, overal,
Voel me zo rot,
Zodra ik opsta,
Val ik weer neer,
Maar dat is normaal,
Het doet geen zeer,
Dat ik niet kan lopen,
Ach, ik stel me aan,
En niet kunnen bukken,
Tsja, laat maar gaan,
Want telkens kom ik thuis,
Met de dokter die niets ziet,
Het zit in m'n hoofd,
Zo ook het groeiende verdriet,
Ik huil al niet meer,
Nee, heb het verleerd,
Maar ik weet heel zeker,
De dokters hebben het verkeerd,
Het is echt zo, echt,
Er moet ergens iets zijn,
Iets wat mij helpt,
Tegen die verdomde pijn,
Iets wat moed geeft,
Moed om door te gaan,
Te vechten verder,
Voor mijn eigen bestaan,
Iets tegen de pijn,
Iets om me te geven,
Iets om weer verder,
Weer naar toe te leven,
Het kan me worden gestolen,
Die verdomde wetenschap,
Ze kunnen oprotten,
Met hun 'gesnap'!
Want:
Wat heb je nou weer aan dokters?
Je wordt toch van het kastje naar de muur gestuurd,
met de conclusie dat je je aanstelt.
T zal wel weer in m'n hoofd zitten.
Zoals de fysio, huisarts en osteopaat en al die anderen ook al zeiden.
Ik ga het zelf bijna geloven. Stomme orthopeet.