We zitten aan tafel.. we beginnen te praten,
maar zoals altijd kunnen ze het ruziën niet laten.
Ze gaan door.. het ene scheldwoord na het andere en het stopt niet..
Hun zo zien doen tegen elkaar doet me verdriet.
Ik verlaat de kamer en het enige wat ik hoor is geschreeuw,
dat geruzie duurt wel een eeuw.
Ik sluit me op in mijn kamer en de tranen beginnen te stromen,
ik hoor m'n vader op de gang tegen de muur slaan,
en op m'n moeders gezicht verschijnt er een traan..
Maar het geruzie blijft maar doorgaan!
Voordat m'n moeder het huis verlaat zegt ze alleen
'deze dag zal je nooit meer vergeten'
Wat gaat ze doen… ik moet het weten!
Als ze maar niet doet wat ik denk dat ze gaat doen, anders ga ik kapot,
maar het enige wat ik nu kan doen is bidden tot god!